1. Κενότητα που βρίσκεται στα άδεια μου χέρια.
Και σύμπαν,
που κουλουριασμένο στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού μου αυτό είσαι.
Είσαι ο κόσμος που τρέχει στους δρόμους.
Για να πάει στη δουλειά.
Οι σταγόνες που χτυπούν τις πλάκες των πεζοδρομίων τις υγρές μέρες.
Η υγρασία ενός υπογείου και το φως που εισβάλλει σε μια σοφίτα από τις γρίλιες.
Στο μάτι του κυκλώνα ανθοφορεί η γλυκύτητα και ο έρωτας.
Πράγματα εφήμερα.
Η κενότητα κρατάει περισσότερο.
2. Πέφτω...
σαν καρφίτσα που ξέφυγε από τα χέρια της ράφτρας όταν άκουσε τα φρικτά νέα.
Πέφτω...
σαν ποτήρι που γλίστρησε από τα χέρια της μάνας όταν είδε το παιδί της νεκρό.
Πέφτω...
στο κενό, και η αέναη κίνησή μου θυμίζει τον παλμό των καλαμιών όταν τα χτυπάει αλύπητα ο άνεμος.
Τα πρέπει δεν έχουν σημασία πια.
Και οι απορίες μου επαναλαμβάνονται σαν την αέναη κίνηση για πάντα.
Νομίζεις είσαι πλασμένος για άλλον δρόμο.
Κι όμως το σκίρτημα και η καυτή ανάσα της νύχτας σε καραδοκούν.
Σε κάθε στροφή της ζωής σου.
Η λάμψη της ελπίδας χαρακώνει το σκοτάδι.
Ιωάννα Κυριακού 2000κάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου