Μέρες

Υπάρχουν μέρες, που δεν είναι οι μέρες σου.

Ανήκουν σε κάποιον άλλο.

Υπάρχουν στιγμές που ανήκουν στο σύμπαν. 

Σαν μια αστρική συνωμοσία να πλέκει τα δίχτυα μιας μικρούλας αράχνης. 

Περνάνε οι μέρες αυτές.

Δεν τις καταλαβάινεις.

Η βίωση είναι απλή συνήθεια. 

Όμως οι μικρές δόσεις χαράς αρκούν για μια ζωή. 

Δεν θα είχε νόημα αλλιώς. 

Μικρές δόσεις απ 'όλα.

Ακόμα και από αυτά που δεν μας ανήκουν. 

Σαν ένα σύμπαν, ο ένας απ' τον άλλον. 

Κινούμαστε μαζί.

Γνωστοί, άγνωστοι. 

Μια μηχανή τέλεια. 

Μη χαθείς.

Η μηχανή θα μείνει ατελής. 

Είναι η άβυσσος και το σκοτάδι. 

Είναι το θρόισμα πάνω στις λέξεις. 

Η ανατριχίλα όταν συνειδητοποιούμε πως οι χαρές είναι κάτι άλλο.

Δεν είναι η αναμονή

της διασημότητας.

Δεν είναι το πλούσιο τραπέζι,

και μια γεμάτη τσέπη.

Είναι ο δρόμος.

Ένας χωματόδρομος με πολλά χαλίκια. 

Και σκόνη.

Είναι τα γέλια και τα χοροπηδητά. 

Η αγάπη όταν ξεχειλίζει μέσα από ένα δωμάτιο. 

Είναι το άγγιγμα αυτών που αγαπάς.

Η αγκαλιά, δυο χέρια τρυφερά γύρω σου. 

Ο θόρυβος, οι ήχοι, ο ήλιος. 

Το φως.

Είναι ο χορός που έστησαν τα δάκρυα πάνω στις λέξεις.

Ο αγώνας για επιβίωση μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος. 

Τα φύλλα πέφτουν αδυσώπητα,

πάνω σου, φύλλα σιδερένια. 

Μα εσύ αναζητάς την ευτυχία.

Όχι, η ευτυχία δεν βρίσκεται στο τέλος του μονοπατιού. 

Δεν είναι το σπίτι στην άκρη της γης,

ούτε το σύννεφο που μεθαύριο θα φέρει βροχή. 

Η ευτυχία είναι η καλύτερη φίλη της δυστυχίας. 

Δεν θα υπήρχε η μία χωρίς την άλλη 

Όπως το φως και το σκοτάδι. 

Οι αλήθειες της ζωής, 

η κάθε μία χωριστά,

είναι απλές, κατανοητές.

Μαζί γίνονται πολύπλοκες, 

και δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά 

Ιωάννα Κυριακού 2012

INTRODUCTION

As you walk through the valley of black lamps and lambs...

you leave tiny drops of dreams behind.

Listening to happy songs and sad melodies about the world of make belief.

And you breath every second and you leave every minute till the time you were given from a star fades away.

And the course of your steps,

of your traces on the sand, 

will be gone, 

after a while,

dissapear. 

Without after or before

in the Kingdom of Madness

you are all left alone.

And you feel you can cry and laugh and play in the sun.

Forgotten words,

 the sun, 

the moon, 

the rainbows...

In the Forgotten Kingdom.

No colors, only grey,

like the games that you play.

No room for fairytales, fire and steal and big metal monsters and mean thoughts

and bad habits

and suffering

and hiding

and killing

and pain.

Natures second side, 

the back side, 

a darker moon,

an isolated 'heaven',

of dry emotions,

full of glitter.

Like fairydust frozen in time. 

NO FAIRIES ALLOWED.

No castles with princesses,

 no dragons,

no Venus or Zeus,

no heroes, 

no noble causes. 

Just pain and sad songs. 

And rain,

 and clouds,

and darkness 

and cold. 

And ghosts.

And big cars with costumes black

and ties 

and colored papers 

and huge cigarettes with red eyes.

Living on Mars.

The Kingdom is doomed, 

the Kingdom will be saved.

And in the mists of a stormy sea

YOU 

will search for pets

and cut frogs 

who jump and learn to their friends

 the meaning of being a good frog. 

And we will dance...

The dance of the nine vails. 

Each time closer to the end of times

the tomorrow of beginnings.

Success is the arrow. 

Dreams are what you do when you sleep awake

watching butterflies around stupid flowers, 

beautiful, 

wonderful trees of green fields

and open skies.

Evolution of the ignorant and spears of fire in the sky.

And a future in the past, 

in the present, 

in the dark energy that you love consuming

like baked potatoes in the oven. 

Modern ideas, 

old heads 

filled up with strawberries and sugar.

Demons and gods

 high up 

will travel and go away. 

'This is no place for us'

they ' ll say. 

Jump little frog

and be as green as you can. 

You 'll win a gold metal 

in the end. 

A big gold metal 
heavy as a horse
that will drive you 
at the bottom of the lake
to find other doors.

 Ioanna Kiriakou 2013

WAVES

Σαν κύμα ταλαντεύεσαι.

Σαν κύμα που σκάει πάνω στα σκληρά βράχια.

Μια πνοή ελευθερίας η ζωή σου.

Το πέταγμα του πουλιού με τα κόκκινα φτερά.

Μια μικρή γάτα που παιχνιδιάρικα κρύβεται στα ζαχαροκάλαμα.

Θυμήσου...

τον ήχο  των καλαμιών όταν χτυπάνε το ένα πάνω στο άλλο

τις μέρες που φυσάει.

Πως να αισθάνεται ένα κουτάλι

όταν βυθίζεται σε ένα κουτί μέλι?

Ένα παγωτό χωνάκι που λιώνει στον ήλιο?

Η άμμος καυτή από κάτω, ψιθυρίζει τις μικρές λέξεις του καλοκαιριού. 

Η άνοιξη σε αγκαλιάζει 

και ο χειμώνας κρύβεται σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι.

Άσε τον έρωτα να σε τυλίξει.

Φοράει έναν λευκό μεταξένιο χιτώνα.

Κι ονειρεύεται τα πρωινά 

με τον ζωντανό ήλιο, και τα πράσινα φύλλα. 

Μια μεγάλη δόση ευτυχίας, ο έρωτας για την ζωή. 

Ιωάννα Κυριακού 2012

A bit more darkness...

1. Κενότητα που βρίσκεται στα άδεια μου χέρια.

Και σύμπαν,

που κουλουριασμένο στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού μου αυτό είσαι.

Είσαι ο κόσμος που τρέχει στους δρόμους. 

Για να πάει στη δουλειά.

Οι σταγόνες που χτυπούν τις πλάκες των πεζοδρομίων τις υγρές μέρες. 

Η υγρασία ενός υπογείου και το φως που εισβάλλει σε μια σοφίτα από τις γρίλιες. 

Στο μάτι του κυκλώνα ανθοφορεί η γλυκύτητα και ο έρωτας.

Πράγματα εφήμερα.

Η κενότητα κρατάει περισσότερο. 

2. Πέφτω...

σαν καρφίτσα που ξέφυγε από τα χέρια της ράφτρας όταν άκουσε τα φρικτά νέα.

Πέφτω...

σαν ποτήρι που γλίστρησε από τα χέρια της μάνας όταν είδε το παιδί της νεκρό.

Πέφτω...

στο κενό, και η αέναη κίνησή μου θυμίζει τον παλμό των καλαμιών όταν τα χτυπάει αλύπητα ο άνεμος.

Τα πρέπει δεν έχουν σημασία πια.

Και οι απορίες μου επαναλαμβάνονται σαν την αέναη κίνηση για πάντα.

Νομίζεις είσαι πλασμένος για άλλον δρόμο.

Κι όμως το σκίρτημα και η καυτή ανάσα της νύχτας σε καραδοκούν.

Σε κάθε στροφή της ζωής σου. 

Η λάμψη της ελπίδας χαρακώνει το σκοτάδι.

Ιωάννα Κυριακού 2000κάτι

UNTITLED

Κι αν μες της νύχτας την απατηλή λάμψη 

θέλησα την τελειότητα, 

συγχώρεσέ με. 

Κι αν μέσα από τα λάθη της ζωής

θέλησα την λύτρωση,

συγχώρεσέ με.

Κι αν πρέπει να χορεύω 

μέχρι του χρόνου το τέλος

θα το κάνω.

Κι αν πρέπει να σε ψάξω 

βαθιά μες στην ζωή

θα το κάνω.

Κι αν υπάρχεις σε μένα θα το κάνω.

Κι αν δεν είχες φύγει θα το έκανα. 

Ψάχνω.

Ως πότε θα 'ναι η ζωή ένα πάθος, ίσως λάθος?

Ζωή, γι 'αυτούς που έδωσαν και δίνουν χωρίς να ρωτούν.

Καθένας ακολουθεί την δική του Αριάδνη και πολεμάει τον δικό του Μινώταυρο.

Ιωάννα Κυριακού 2012

VIE

Μια κούπα γεμάτη καφέ να σε ξυπνήσει,

κι ένα νανούρισμα να σε κοιμίσει. 

Ένα αγκάθι να σε τρυπήσει, είναι ζωή.

Είναι το άγγιγμα πάνω στην πέτρα.

Είναι η ανάσα που θολώνει το τζάμι. 

Η αύρα και η ομίχλη του πρωινού.

Η απουσία μιας νύχτας,

χαραγμένη στο στήθος σου σαν προσμονή. 

Για κάτι άλλο πιο ωραίο, ίσως μοιραίο,

και τι να πεις.

Αυτή η βόλτα ήταν άκυρη, μην την υπολογίσεις. 

Στο υπόγειο θα ' χει καλύτερο καιρό. 

Δεν θα βρέξει. 

Ιωάννα Κυριακού 2012

Darker days, Darker times.

1. Σαν χείμαρρος ξεχύνονται τα λόγια. 

Και δεν υπάρχει τρόπος χαλιναγώγησης. 

Δεν συγκρατούνται.

Δεν σταματάνε.

Κι εσύ μόνο μιλάς, μιλάς, μιλάς. 

Και ξαφνικά,

Σιωπή!

Το κενό που μένει μετά. 

Το χάος στην ψυχή σου. 

Είναι βράδυ.

Σκοτεινό, δίχως φεγγάρι. 

Μόνο αστέρια. 

Δίπλα σου μια σκιά. 

Έχει στερέψει...

η θάλασσα στέρεψε.

έχουν μείνει μόνο τα βουνά 

που κάποτε τα έλεγαν νησιά. 

Κάτι φύκια, βότσαλα, κοχύλια, κι ένα ναυάγιο. 

Και πτώματα. 

Νεκρά ψάρια, κοίτη. 

Ξηρασία.

Ήλιος.

Η αποσύνθεση γίνεται ζωή. 

Η ζωή μεγαλώνει, ομορφαίνει.

Κίνηση, μέλισσες στο κεφάλι σου  μέσα βουίζουν.   

Ο κύκλος φέρνει αναγέννηση.

Κύκλος, όλα γυρίζουν,

περιστρέφονται, 

στροβιλίζονται. 

Πηχτός ο λόγος. 

Λακωνικός.

Κρίμα που υπάρχουν ελλείψεις. 

Να, πάλι το κενό...

Πλησιάζει αχόρταγο να σε κατασπαράξει,

να σε βουλιάξει,

να σε πνίξει.

ΦΎΓΕ!

Φωνάζεις. 

Όνειρο ήταν. Ξύπνα.

Αέναη, κυκλική κίνηση,

τ' αστέρια, ο ήλιος, η σελήνη

δεν βγήκε ακόμη, 

άραγε,

θα βγει κάποτε?

Φτάνουν οι αναμνήσεις. 

Φτάνουν οι αναρωτήσεις?

Κάποιες δεν θ' απαντηθούν ποτέ. 

2. Έφυγες.

Και μου άφησες κάτι να κατηγορώ. 

Να εναντιώνομαι. 

Να χτυπάω στους άδειους τοίχους του χαμένου μου μυαλού. 

Έφυγες.

Κι εγώ με τον εαυτό μου πλάθω ιστορίες. 

Αν...Αν ήσουν εδώ...

Ποιος θα μπορέσει να καταλάβει.

Όχι. 

Άλλο...είναι για κάποιον άλλο.

Άλλο.

Ζουν οι άλλοι...

Όλοι. 

Κι εγώ, κι εσύ. 

Με εμένα, σ' εμένα, για μένα, από μένα. 

Γιατί σε χρειάζομαι. 

Πόσες φορές ο κάποιος κλαίει?

Πόσες γελάει?

Πόσες?

Απάντηση παρακαλώ, κάποιος.

Ο πόνος τραγουδάει.

Αν τραγουδήσει θα ουρλιάξει. 

Αν ουρλιάξει, θα πνιγεί απ' τα δάκρυα. 

Αν θες, ξέρεις, αυτός, εγώ, είμαι εδώ. 

Εσύ που είσαι?

Που είσαι?

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν?

Μπορώ να σου μιλάω για πάντα.

Έτσι δεν θα μας διακόπτει η ζωή.

Κι εσύ θα ακούς πάντα. 

Θα 'σαι εκεί πάντα. 

Πάντα. 

Οριστική αυτή η λέξη...

3.  Τι θες εδώ πέρα αυτή τη δύσκολη ώρα?
Γιατί με στοιχειώνεις ζωή? 

Ένα ατελείωτο 'δεν ξέρω', 
οι αναζητήσεις μου σκοτεινές.
Ένας τοίχος. 
Και το αδιέξοδο σε κατακλύζει. 

Πνίγεσαι...
και δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. 
Υπάρχουν τρόποι. 
Δύσκολοι. 
Δεν έχεις το κουράγιο. 
Πως είναι δυνατόν να σε κούρασε η ζωή? 
Η ζωή η ωραία.
Πρόταση κενή.
Μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη.
Το παρελθόν.
Είναι τόσο δύσκολο.

Ιωάννα Κυριακού 2011

Random thoughts again

1. Δυστυχώς, ο άνθρωπος που ξέρει την αλήθεια, 

που νομίζει πως ξέρει την αλήθεια, 

είναι άγουρος καρπός σε ξεραμένο δέντρο. 

Καλύτερα να μην μάθει ποτέ, 

την αλήθεια. 

Όπου υπάρχει κενότητα την διαισθάνεται να τρυπώνει σε κάθε πόρο του κορμιού του. 

Και να τον καταβροχθίζει. 

Για να ξεφύγει, παλεύει. 

Αγωνίζεται. 

Με τις πλανεύτρες ώρες του σούρουπου, 

 τις κατευναστικές ώρες του δειλινού. 

 Τις άσχημες στιγμές της μέρας και της νύχτας,

  που η αλήθεια κρύβεται.

Και φανερώνεται μονάχα σε αυτόν. 

2. Ήρθε...

Σαν εξιλέωση, σαν πρωινή δροσιά. 

Με άγγιξε...

Σαν την στάχτη του τσιγάρου που αγγίζει το παγωμένο τραπέζι. 

Με τα ακροδάχτυλα του νου της.

Άραγε...

Θα με σώσεις...

Σήμερα...

Αύριο, ποτέ...

Τα νήματα βρήκαν την θέση τους 

στα κουβάρια του μυαλού σου.

Το τοπίο ξεκαθάρισε. 

Η ομίχλη πνίγηκε στους υπονόμους. 

Ας ελπίσουμε να διαρκέσει.

Με αγάπη, σε φιλώ...

Ιωάννα Κυριακού 2012

Τυχαίο...

1. Περιμένω. 

Περιμένω να 'ρθεις.

Αναμένω κι ονειρεύομαι. 

Οι σκέψεις έστησαν χορό πάνω στις λέξεις. 

Αναρωτιέμαι. 

Οι απαντήσεις όμως, το ξέρω, δεν θα έρθουν. 

Το μυαλό του ανθρώπου γεννάει στείρα ερωτήματα. 

Έτσι ήταν πάντα. 

Νάτος πάλι, ο τυφώνας, ο κυκλώνας με τυλίγει, χορός!

Και μετά?

Ξαναρωτάω. 

Αφού το ξέρεις, οι απαντήσεις είναι εδώ. 

Ξέρω. Ξέρεις. 

Ε, και λοιπόν?

Θα σταματήσει έτσι ο χορός?

Έτσι απλά σβήνουν οι σκέψεις?

Μπορεί κάποιος να σταματήσει το ολίσθημα της ζωής?

Μπορεί...

2. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...

Σκέφτομαι άρα...υπάρχω?

Η σιωπή είναι καλή.

Είναι κανείς εκεί?

Η κλήση σας βρίσκεται σε αναμονή?

Παρακαλώ περιμένετε.

Τί? 

Την ζωή?

Μην με προσπεράσει, μην φύγει. 

Κρατήστε την, την θέλω όλη, δική μου, όλα τα δικά της δικά μου, 

να τα ρουφήξω, απομυζήσω, δικό μου, για μένα. 

Κακό?

\

Θα σε πάρω μαζί μου, πρέπει όμως να έρθεις με την θέλησή σου...

Θέλεις?

3. Νομίζω ότι ξεχνάω.

Βιάζομαι.

Τα θέλω όλα. 

Νομίζω...

Ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος.

Ώρες... Ώρες...

Δεν έχω κάνει τίποτα, έχω ζήσει πολλά, ήταν νωρίς. 

Μην τρέχεις να προλάβεις την ζωή. 

Αυτή πρέπει να τρέχει να προλάβει εσένα.

Νομίζω...

Ότι δεν πρέπει να ξεχνάω τα πάντα.

Νομίζω...

Ότι δεν χρειάζεται συνέχεια να ψάχνω.

Τα πάντα χρειάζονται.

Όλα!

Είναι απαραίτητα.

Καλό. Κακό. Βαρετό. Ευχάριστο. Θλιβερό. Βασανιστικό. Απογοητευτικό. 

Όλα χρειάζονται.

Ιωάννα Κυριακού 2001 - 2008

4.  Η σιωπή μου μια ζωντανή φωτογραφία. 

Και ο πόνος,

το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό μου. 

Αν η θλίψη είναι τραγούδι, μακάρι, 

να γίνει χαρά.

Κι αν η μονοτονία γίνει κάτι άλλο, 

γιατί οτιδήποτε άλλο θα 'ναι...

Πάλι οι ερωτήσεις ζώνουν το μυαλό σου. 

Πάλι μονοτονία. 

Οι παραστάσεις μιας ζωής σε κυνηγάνε. 

Και μετά θα σε κυνηγάνε οι αναμνήσεις της επόμενης. 

Όλα σου φαίνονται ίδια. 

Ακόμη και τα γράμματα, οι λέξεις. 

Πάρε κάτι βαρύ και ρίξτο στον τοίχο. 

Κάντον κομμάτια.

Μπορεί να μην έχει φως από πίσω. 

Μπορεί πάλι να 'ναι τοίχος. 

Θα τον ξαναρίξεις. 

Όλοι γκρεμίζουν και χτίζουν. 

Στον αέναο αγώνα για ιδανικά, δικαιώματα, κανόνες και νόμους. 

Θες την ψυχή.

Κι αυτοί σου δίνουν ψίχουλα και ότι περισσεύει. 

Το θέμα είναι, εσύ τι δίνεις?

Αν δίνεις. 

Και πως το δίνεις. 

Αν θέλεις να το δώσεις. 

Κι αναρωτιέσαι αν θα το καταλάβουν. 

Και ποιος είσαι για να σε καταλάβουν?

Κάποιος...

Απλά κάποιος...

Θες να κάνεις την διαφορά ή απλά να δώσεις? 

Έχει σημασία?

Το επιχείρημα είναι που προκαλεί την αμφισβήτηση.

Κρατήσου λίγο ακόμη. 

Κι αν πεθάνεις αύριο ο κόσμος δεν θ 'αλλάξει. 

Μπορεί να ζήσει και χωρίς εσένα. 

Μπορεί?

Πως τρύπωσες πάλι στο μυαλό μου? Πότε θα σταματήσεις?

Αυτήν την απάντηση την ξέρω...

Ποτέ...

Ιωάννα Κυριακού 2001- 2008

  

ΑΠΟΡΙΕΣ

1. Είναι φορές που εμείς οι άνθρωποι αμφιταλαντευόμαστε.

Δεν ξέρουμε τι είμαστε, που πάμε, ούτε γιατί. 

Πώς μεταφράζεται σε ύπαρξη το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής?

Και του μυαλού. 

Ενός που συνέχεια επινοεί,

σκέφτεται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός.

Αν η πραγματικότητα είναι η αλήθεια, τότε,

ελπίζω στο καλύτερο. 

Γιατί κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

Και δεν παύει να είναι νόμισμα.

2. Ένας ύπνος χωρίς όνειρα...

Και καθώς,

θα παρασέρνεσαι στα ανήλιαγα μονοπάτια της ψυχής μου,

στο έρεβος,

σε παρακαλώ,

 θυμήσου...

3. Και τι είναι τα όνειρα?

Οι σκέψεις που κάνω όταν γυρνάω σπίτι?

Οι επιθυμίες?

Γιατί δεν γίνονται πραγματικότητα?

Να γίνουν...

Όνειρα οι χρυσές δροσοσταλίδες της αυγής μου. 

Τα χαράματά μου, νερό που κυλάει σ' ένα αυλάκι. 

Ασημένιο. Δεν είναι ωραίο το χρυσό.

Ματαιόδοξο. 

Οι πιθανότητες των δυνατοτήτων είναι κι αυτές πιθανές. 

Τσαλακωμένες ψευδαισθήσεις.

Τραγική μου χαρά, είσαι αληθινή?

Ας μιλήσουμε δίχως επίθετα.

Αλλά...

Το θέμα είναι πως ο λυρισμός δίνει στη ζωή. 

Η ζωή μου είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός. 

Είναι. 

Και την αγαπώ γι' αυτό που είναι. 

Για τα ωραία και τα άσχημα που θα 'ρθουν.

Ιωάννα Κυριακού 2001 - 2008

ΠΑΓΟΣ ΑΝΙΣΟΣ

Στηρίζεις το κεφάλι σου σε μια κλωστή από πάγο.

Και μια θάλασσα από παπαρούνες, χορεύει μέσα σου 

σε ηδονικούς ρυθμούς.

Αναμασάς τις ίδιες γλυκιές καραμέλες

της χαράς, σαν κανέλα ξερή,

φτιαγμένη από ζάχαρη. 

Ζυμώνεις τις εικόνες στο μυαλό σου.

Αφουγκράσου τις στιγμές σου.

Και τις μελένιες και τις πικρές. 

Νιώσε την πυγμή της δικής σου ιδέας. 

Της δικής σου σκιάς και ύπαρξης.

Θα γκρεμίσω την κρυσταλλένια και αδιαφανή όψη του κόσμου.

Θα σπάσει σαν γυαλί. 

Κατοπτρικό, που δίνει στο χρώμα σου ζωή.

Κι αν οι όψεις αυτές του κόσμου 

έχουν ουδέτερα θεμέλια, δεν πειράζει. 

Θα φτάσουμε στο μεδούλι. 

Ιωάννα Κυριακού 2004